Pages

Friday, April 4, 2014

Memahami & Difahami

Awak,

Orang ni kejam sangat ke sampai awak cakap asyik awak je yang nak kena faham orang? Memang selama ni awak je ke yang kena faham orang? Selama ni awak rasa orang tak pernah nak faham awak ke? Tak tau la awak. Orang rasa macam orang selalu cuba untuk faham awak dan juga orang-orang lain disekeliling orang. Tapi mungkin orang silap. Mungkin orang hanya cuba untuk faham orang lain, tapi tak berjaya dan orang tak perasan yang orang da gagal dalam memahaminya.

Jadi, maafkanlah orang ye. Orang tak mampu nak jadi yang sempurna. Orang ni banyak sangat kekurangannya. Nak improve keyakinan diri pun orang tak mampu. Cuba untuk faham orang lain terutama awak pun orang da gagal. Mulai sekarang, orang akan berusaha lebih untuk faham awak.

Bukan awak sorang je yang orang cuba faham, orang cuba untuk faham orang lain sama. Kawan-kawan, keluarga orang. Yang tu orang tak tau la samada orang berjaya faham ataupun tak. Yang orang tau, orang selalu mengalah, untuk jaga hati orang lain, hati orang-orang yang orang sayang. Dulu ada kawan cakap mengalah tak bermaksud kalah. Tapi kadang-kadang orang terfikir juga, sampai bila orang je yang nak mengalah? Orang pun ada hati, ada perasaan.

Hmmm, tak apa lah, yang penting semua orang disekeliling orang bahagia. Orang pun bahagia, harapnya.

Ini hanya sebuah catatan kecil yang sebenarnya orang nak suarakan dengan mulut orang yang riuh ni, tapi tak terkeluar dari bibir. Orang tak tau nak cakap kat sape. Orang tak nak nanti awak cakap sekali lagi "Asyik saya je yang nak kena faham awak". Sebab bila awak cakap macam tu kat orang, orang rasa pedih, rasa macam awak dah bosan dengan orang.

Sekian.





P/s: Sorry for using Awak & Orang. That's how I refer to us when I can't say anything to you from now on. I'm going back to my kampung. Safe journey. Hahaha. Till we meet again.. Saranghaeyo yeongwonhi...

Monday, November 25, 2013

Catatan Terakhir Buat Keding Tersayang

Assalamualaikum

Selamat pagi,

Walaupun lama tak menulis akibat kesibukan aku dengan aktiviti-aktiviti harian yang sebenarnya tak berapa nak sibuk, waktu Subuh ni buat jariku bagai ditarik-tarik untuk menari di atas keyboard laptop. Niat asalnya nak menyiapkan tugasan yang diberikan sebelum dihantar pada hari Khamis nanti. Tapi nampaknya kata hatiku telah mengalahkan akal fikiran yang sedari tadi kata suruh aku siapkan tugasan terlebih dahulu.

Hmmm, kalau baca dari tajuk tu mesti da tau kan siapa Keding di hati Ct Nahya? Ke takde sape dapat teka? Mungkin kalau orang tu rapat ngan aku, dia mesti tau siapa Keding yang aku maksudkan. Dia haiwan berbulu kuning, dan berekor panjang. KUCING. Aku seorang pencinta kucing. Tapi aku tak pernah sayang kucing macam aku sayang Keding dan Buntal. Pagi ni aku nak kongsikan kisah aku dengan dua ekor kucing kesayangan aku terutamanya Keding. Sebab apa? Nanti korang akan tau sebabnya.

Kisah aku dan dua ekor kucing ni bermula pada 1 Julai 2013 iaitu pada hari Isnin, lebih kurang seminggu sebelum umat Islam menjalani ibadah puasa. Pada asalnya kucing-kucing ni mak nampak dia keluar dari sebuah kereta kawan dia yang baru lepas mesyuarat kat balai raya depan rumah kami kat kampong. Dan kucing-kucing tu ditinggalkan macam tu je. Mak pun tak tegur orang tu. Entah kenapa, selalunya mak tak suka kucing-kucing macam tu. Dan selalunya mak mesti akan membebel bila ada kucing-kucing yang berkeliaran sebab mak tak suka, nanti kucing-kucing tu kencing berak merata kat rumah. Tapi mungkin dah takdir. Allah nak kami jaga kucing-kucing tu.

Kebetulan masa tu aku baru start cuti akhir semester.

Mak : Adik nak ke bela kucing ni?
Aku : Mak tak kisah ke? Adik memang suka. Tapi nanti mak marah pulak. Mak kan tak suka kucing. Kalau tak bagi bela, kita bagi makan je la. Biar dia duduk kat luar je.
Mak : Suka hati adik la. Mak tak kisah. Tetiba mak kesian pulak kat kucing-kucing ni.

Dengan hati yang gembira aku ambil dua ekor anak kucing yang masih kecil tu. Alahai, kurus keringnya. Bulu pun takde. Telinga penuh dengan kudis. Tapi aku tak rasa geli walau sikit pun. Aku gaulkan nasi dengan ikan lauk malam tadi, aku bagi kat kucing-kucing tu. Hmmm, makan macam tak ingat dunia. Macam dah seminggu tak makan. Dah sudah makan, dua-dua terlentang dengan perut yang buncit sebab kekenyangan. Nama tu abah yang bagi lepas seminggu. Yang warna kelabu putih, berekor pendek abah namakan Buntal sebab lepas seminggu bela, dia besar sikit daripada yang sekor lagi tu. Yang sekor lagi warna kuning berekor panjang abah namakan Keding sebab dia kecil sikit dari Buntal.



Kebetulan ada sangkar kucing yang angah bawa balik kampong masa hantar kucing-kucing dia yang dah banyak sangat tu masih elok. Dalam tu la aku letak Keding dan Buntal setiap petang. Esok pagi-pagi lepas bangun mak atau abah akan keluarkan, dan aku bersihkan sangkar tu bila aku bangun. Keding dan Buntal tak banyak kerenah. Tapi Keding tu lebih manja dan pantang dibelai. Mula la dia naik atas riba minta orang belai dia lagi. Kalau orang berenti belai dia akan cari tangan kita supaya belai dia lagi. Manja betul. Buntal ni sombong sikit. Tak mau orang pegang dia sangat. Tapi kalau dah kena pengang, kena belai senyap je dia. Macam takde perasaan. Hahaha.



Hari-hari Keding kejut aku bangun pagi, mengiau depan pintu bilik aku. kadang-kadang dicakar-cakarnya karpet depan pintu bilik sebab nak masuk. Bila dah masuk dia terus landing atas katil aku, tido. Manja betul. Tiap-tiap hari bila tiba waktu makan, aku jerit je dari dapur, “KEDINGGGGG!!! BUNTAAALLL!!!” dua-dua mencicit lari masuk rumah. Dah tau sangat la tu dah tiba waktu makan. Hahaha. Kalau Keding, aku duduk kat mana pun, bila panggil, tepuk2 sikit peha ke ape ke, confirm datang. Buntal susah sikit la. Anak-anak buah aku pun dah sayang dengan Keding dan Buntal. Kalau Hani, pendek je dia panggil “Diiinngg!! Taaalll!!” Hahaha. Comel kan.

3 bulan aku jaga Keding dan Buntal. Sampai cuti semester aku habis. Kucing-kucing yang dulunya kurus kering, tak ada bulu, berkudis, sekarang dah cantik. Gemuk, berbulu lebat, kudis pun dah takde. Hari-hari aku bagi makan ikan kembung rebus. Marah mak bila orang nak minta Keding tu nak bela. Mak kata dulu masa kucing tu kurus kering, takde bulu, berkudis, takde sorang pun yang nak. Bila dah cantik sibuk pulak nak membelanya. Akhirnya aku terpaksa jugak berpisah dengan Keding dan Buntal. Cuti dah habis, so aku kena balik UPM. Keding dan Buntal aku tinggalkan. Sebelum aku pergi aku peluk Keding dan Buntal sekor-sekor. Aku pandang mata dia, aku pesan “jangan nakal-nakal, dengar cakap mak, jangan kencing berak merata.” Keding pandang aku dengan mata yang terkebil-kebil. Buntal pulak macam aku cakap tadi, macam takde perasaan. Orang cakap ngan dia, dia pandang tempat lain. Akhirnya aku tinggalkan dengan hati yang berat. Nak buat macam mana, hati dah sayang.


Baru tiga hari tinggal, aku dah rindu kat budak berdua tu. Tiap kali mak call atau aku call mak kat kampong mesti aku Tanya diorang buat ape? Nanti mak cerita la macam-macam. Tiap-tiap petang mak ajak diorang main kat laman depan. Itu la penghibur dan peneman mak abah kat kampong. Anak-anak semua jauh.
Malam tadi mak call. Lepas borak-borak sikit, mak cakap kat aku tapi jangan terkejut. KEDING DAH MATI!!! Mana aku tak terkejut sebab mak kata hari ni dia ok je. Petang tadi pun elok je main dengan Buntal. Takde langsung Nampak macam dia sakit ke ape. Makan je macam tak nak makan. Masa makan tu mak cakap kat Keding, “Keding ko jangan la berlagak sangat. Nanti Buntal dah habiskan lauk baru kau nak makan.” Tapi Keding tetap tak nak makan.

Lepas tu mak tengok Keding tidur kat alas kaki depan peti sejuk. Tak lama lepas tu, mak ingat Keding dan Buntal dah keluar. Mak pergi bilik air tengok Keding terbaring kat tepi bilik air, mata terbeliak, mulut terbuka. Mak usik-usik pun tak menyahut langsung. Tak bergerak. Buntal pulak macam tau-tau je sedara dia dah tak ada. Dia pun macam sedih. Dia cium-cuim Keding yang dah tak bergerak tu. Dia kuis-kuis, tapi Keding tetap tak bergerak. Memang Keding dah tak ada. Bila mak bagitau, terkejutnya aku. sedih tak terkira. Sebab apa? Sebab aku tak pernah sayang kucing-kucing aku yang lain macam aku sayang Keding dan Buntal. Aku meraung macam yang mati tu bukan kucing tapi orang. Hakikatnya aku meratapi kematian kucing kesayangan aku. Terkejut roommate aku yang tak pernah-pernah tengok aku menangis.

Tak lama lepas mak call, angah mesej aku. tak tau la angah yang mesej ke, Kak Noor yang mesej guna nombor angah ke. Dia hantar gambar Keding yang dah mati tu. Lagi meraung la aku. Sedihnya. Tapi betul kata angah, setiap kali kami bela kucing, dan kami sayang sangat kucing tu mesti mati, tak pun hilang. Takpe la, dah takdir dia. Tempoh Allah bagi pinjam kat kami dah tamat. Terima kasih sebab bagi pinjam kat kami. Walaupun sekejap tetap bermakna.

Keding, terima kasih sebab hadir dalam hidup aku. walaupun sekejap, kenangan tu sangat bermakna. Terima kasih kerana menceriakan hidup aku walaupun untuk seketika. Lepas ni takde lagi kucing yang nak manja-manja dengan aku. lepas ni takde lagi Keding yang sambut kepulangan aku ke kampong. Lepas ni Keding dah takde untuk datang bila aku panggil. Lepas ni dah tak ada lagi Keding yang nak kejut aku pagi-pagi. Lepas ni dah tak ada lagi Keding yang nak tunggu aku depan pintu bilik macam selalu.

Sekian, wassalam.

Sunday, January 27, 2013

Misteri Yang Misteri


Assalamualaikum....

Annyeong hase yo............

Lama betul aku tak update kan. Sorry ye. Maklum la, orang 'penting' macam aku memang selalu busy. Wakaka... Tak de la, aku sem ni memang macam orang gila sikit. Aku sendiri tak pasti ape yang buat aku busy. Hahaha.

Ok, tanpa membuang masa, jom kita tengok apa cerita ada kali ni. Misteri Kampung Pisang? Adakah ia berkaitan dengan cerita Zombi Kampung Pisang? Atau cerita Hantu Kak Limah Balik Rumah? Atau mungkin cerita terbaru Husin, Mon, dan Jin Pakai Toncit? Hahaha, sume tak betul, sebab kejadian ni berlaku di sebuah kampung, di satu negeri di selatan tanah air. Iaitu kampung aku sendiri.

Aku ingatkan korang, ini kisah benar, bukan rekaan semata-mata.

Aku baru je balik dari Kolumpor, sebab abang aku buat kenduri. So sebagai seorang adik yang baik, aku pun membantu la mana yang patut (bangga betul walaupun tak aku lebih banyak mengular). Ok, sambung cerita. Mak ajak aku tengok nyaie, maklum lah, sejak akhir-akhir ni nyaie memang da selalu sangat tak sihat. Baru duduk sekejap, mak dapat call dari abah mengatakan ada seorang jiran kampung kami meninggal dunia. Namanya aku rahsiakan. Hehehe. Mak pulak bila dah abah kata macam tu, mak terus cadang nak balik. Tapi kami batalkan niat kami sebab Pak Uteh paru je sampai.

Lepas tu, tengah kami berborak-borak dengan Pak Uteh, sekali lagi abah call mak. Abah kata macik tu dah meninggal empat hari yang lepas dalam bilik air. Mak pun apa lagi. Terkejut gila la kan. Tapi terkejut tu je yang gila ok. Hehe. Ok, potong betul la. Baru nak suspen-suspen kan. Sambung.

Kami terus balik, singgah di tempat kejadian. tengok orang dah ramai dan ada trak polis. Baru kami teringat, masa kami dalam perjalanan nak ke rumah nyaie tadi, memang ada polis masuk ke laman rumah macik tu. Mak dah cakap dah, "Kalau nampak polis macam ni mak mula la rasa tak sedap hati. Mesti ada berita tak baik ni." Aku pulak nak sedapkan hati mak, aku kata la polis tu saje je kot buat rondaan.

Kami terus masuk mengikut beberapa orang lagi jiran ke dalam rumah macik tu. Ramai yang duduk dekat dengan pintu masuk, termasuk seorang anak perempuan macik tu yang baru je beberapa hari melahirkan anak. Masa masuk tu aku tak bau apa-apa pun. Biasa je. Mak pulak tengok ada kawan dia berdiri dekat dengan pintu dapur, mak pun terus je pergi dekat dengan kawan mak tu. Aku pulak ikut je mak tanpa fikir apa-apa. Makin dekat aku dengan pintu dapur tu, makin kuat bau yang semacam je. Lain, tak macam bau bangkai kucing atau bau sampah yang macam selalu aku bau. Lain sangat-sangat.

Aku nampak beberapa orang yang ada dekat dengan bilik air tu ada yang menutup mulut dan hidung. Rupanya mayat macik tu ada dalam bilik air. Aku macam tak percaya yang kejadian tu jadi dalam kampung aku sendiri. Nak-nak pulak pada macik tu, yang satu kampung tau macik ni sangat baik orangnya. Mak nak pergi tengok lebih dekat tapi pihak polis tak benarkan sebab mayatnya dah mula reput. Sebab tu berbau. Anak-anak pun tak dibenarkan membantu sebab dah jadi kes polis. Jadi kami semua termasuk anak-anak macik tu Cuma boleh jadi pemerhati je.

Aku mula rasa pening dan loya dengan bau tu, jadi aku duduk dekat dengan anak perempuan macik tu. Bukan aku tak nak tutup hidung, tapi aku tak sampai hati sebab waris macik tu ada kat situ. Dan aku terfikir, kalau bau sampah yang busuk tu aku boleh tahan untuk hormat pada orang yang angkat dan naik lori sampah, kenapa aku tak boleh tahan bau ni untuk hormat pada si waris? Bukan aku nak bangga diri, tapi selagi aku boleh tahan, aku akan cuba tahan.

Tak lama lepas aku duduk, seorang anggota polis bertanyakan tali kepada anak-anak macik tu untuk ikat plastik hitam yang diorang letak mayat tu. Lepas tu, dua orang polis usung stretcher dan bawak mayat tu keluar ikut pintu belakang dan terus masuk ke dalam trak polis. Anak perempuan macik tu ternampak masa polis usung mayat mak dia, terus dia tutup mata sambil istighfar banyak-banyak dalam tangis. Ye la, aku faham perasaan dia. Dia baru je tengok mak dia seminggu lepas, tau-tau je dapat berita mak dia pergi dalam keadaan macam tu. Kalau aku di tempat dia pun aku sedih yang amat.

Lepas polis bawa mayat tu, beberapa orang kampong bertanya pada anak perempuan macik tu, apa sebenarnya yang jadi? Begini ceritanya.......

“Seminggu lepas masa baru lepas bersalin saya balik sini. Saya ada cadang kat mak untuk betulkan rumah yang belakang ni. Sebab da mula retak sana-sini. Mak setuju, dan mak suruh saya keluarkan duit dari bank untuk tujuan betulkan rumah. Hari khamis lepas, suami saya bawa kawan dia datang sini untuk tengok-tengok yang mana yang patut dibetulkan. Lepas tu hari tu jugak dia balik. Tu je yang saya tahu. Abang Ngah kata, hari Ahad dia ada datang sini. Rumah berkunci dan mak tak jawab salam walaupun basikal mak ada kat luar tu. Jadi Abang Ngah fikir, mungkin mak pergi surau tumpang jiran sebelah macam selalu agaknya.”

Ni pulak cerita jiran sebelah rumah......

“Aku tak ada dekat rumah dari pagi Sabtu, jadi aku tak pergi surau. Hari Ahad aku balik tapi aku ingatkan arwah ikut anak-anak dia.”

Apa yang membawa kepada penemuan macik tu?

“Pagi tadi (Selasa) Abang Long datang nak bagi mak lauk. Bagi salam banyak kali tapi mak tak jawab. Telefon pun mak tak jawab. Abang Long terpandang pintu yang bukan berkunci dari luar, tapi dari dalam. Bermakna mak ada kat dalam. Cuba panggil lagi tapi mak tetap tak jawab. Jadi Abang Long buat keputusan untuk masuk dari tingkap dapur (tingkap kayu). Bukak je tingkap, tengok lampu terpasang. Abang Long cuba panggil lagi mak tetap tak jawab. Abang long cari satu rumah tak ada. Tergerak untuk cari mak kat dapur, sampai kat depan pintu dapur ada bau yang kurang menyenangkan. Dia ikut je bau tu sampai ke bilik air. Kat situ la Abang Long jumpa mak terbaring dalam keadaan yang dah mula reput.”

Apa yang membuatkan kami percaya macik tu dah meninggal empat hari lepas?

Sebab baju yang dipakai masa mayatnya dijumpai, adalah baju yang sama yang dipakai pada petang Sabtu masa dia cabut rumput kat depan rumah.

Mungkin ini yang terjadi. Ini kemungkinan. Aku pun tak tahu hal sebenar. Bukan aku je, tapi tak ada siapa yang tau.

Lepas macik tu cabut rumput kat laman rumah dia, dia masuk dalam untuk cuci tangan dan mandi. Lepas dia kunci pintu, dia hidupkan lampu dan terus ke bilik air. Tapi dia tergelincir. Dan mungkin terhatuk yang menyebabkan dia tak sedarkan diri. Kalau ada yang membantu saat tu, mungkin macik tu masih boleh diselamatkan.

Tapi ye la, kuasa Allah siapa yang boleh lawan. Anak-anak pun tak tergerak hati nak call mak diorang dalam masa empat hari tu. Masa anak dia datang hari Ahad tu pun, tak terfikir yang pintu berkunci dari dalam dan bukan dari luar. Anak-anak fikir dia pergi belajar agama dengan jiran. Jiran pulak fikir dia ikut anak-anak dia.

Jadi sebagai satu pedoman dan pengajaran, jaga mak dan ayah kita walaupun kita dah berkahwin dan dah ada keluarga sendiri. Sakit pening dia kita kena jaga. Jangan dibiarkan mak atau ayah kita tinggal sendiri bila salah seorang dari mereka sudah tiada. Kalau apa-apa terjadi, nanti kita jugak yang menyesal.

Sayangi ibu bapa anda macam mana mereka kasihkan anda dari anda kecil hingga anda dewasa. Apalah sangat nak jaga mak ayah kita tu kalau nak dibandingkan dengan jasa mereka menjaga kita dan adik beradik kita dulu.

Jadikan ini sebagai pengajaran.

Sampai sini dulu. Jalga. Annyeong.....

Salam...

Friday, May 4, 2012

~NaK cAkAp CiKiT~

Annyeong hase yo....

Assalamualaikum readers....

Malam ni aku cuma nak cakap cikit kat korang. Opps, mungkin bukan sikit tapi mungkin jugak bukan banyak. Entah, korang nilai la sendiri ye.

Minggu ni macam-macam berlaku dalam hidup. Aku rasa gula-gula, aku rasa garam, aku rasa jugak panadol, dan ade jugak aku rasa asam jawa. Sebab tu aku kata aku rasa macam-macam.

First of all, hari minggu teringin sangat aku untuk berbasikal keliling Bukit Ekspo, menikmati pemandangan indah kurniaan Allah S.W.T. yang sangat aku kagumi. Korang pulak buat ape hari-hari minggu? Mesti korang tak duduk rumah kan? Menyengkit je keje korang ek. Bukan nak ajak-ajak aku. Hahaha. Takde la, aku gurau je. Lantak korang la nak buat ape pun, hari korang. Bukan hari aku. Dapat berbasikal ke Bukit Ekspo tu pun dah cukup bersyukur dah, daripada terperap je dalam bilik. Kannnnnn......

Hari Isnin semalam ni, kami pergi Unit Sayur-sayuran, Taman Pertanian Universiti, Universiti Putra Malaysia. Korang tau kat mana? Kalau korang belajar kat UPM confirm korang tau kan? Nak dijadikan cerita, Isnin semalam ni baru aku tau yang Taman Pertanian Universiti tu kat situ. Padahal selalu gak berbasikal lalu kat situ. Hahaha, dah dekat setahun kat UPM baru tau. Hebat tak?

Balik je dari Taman Pertanian Universiti, kami jalan kaki pergi Putra Foodcourt. Ala, bukan jauh mana pun. Situ la tempat hari-hari kami melantak time lapar. Hahaha. Lepas dah beli makanan semua, kami duduk makan la kat situ, malas nak bungkus-bungkus bawak balik ni. Maklum la, aku ni tersangat la rajin nak basuh-basuh pinggan ni kan. Lagipun member yang lain ada kelas lepas tu, aku je yang free. Tak syok kalau makan sorang-sorang ni. Kang tak pasal-pasal aku nyanyi lagu "I'm a Loner" CN Blue kang. Hah, kan aku dah masuk lagu K-Pop aku dah. Hahaha.

Ok, sambung balik ye. Time tengah duduk-duduk sambil menikmati rezeki yang Allah beri tu la, tetibe my roommate, Ummi kata kad Meal Plan die hilang. Untuk pengetahuan korang, Meal Plan ni, kad yang kami guna untuk beli makanan. Dalam kad tu ada dalam RM400++ pada awalnya. Tapi setelah kami melantak semahu-mahunya, ada la berbaki beberapa RM lagi kan. Hahaha. Lepas abis fikir semua, masing-masing berpendapat, mungkin kad tu terjatuh masa dalam bas nak ke Taman Pertanian Universiti tadi. So terpakse la pergi buat report untuk block kad tu daripada disalah guna oleh orang lain sementara nak dapat kad baru. 

Nak dijadikan cerita, hari Selasa tu kan cuti Hari Pekerja kan. So, ofis tutup. Kena la tunggu sampai hari Rabu. Then, kami pulak tak sempat nak pergi ATM untuk keluarkan duit belanja yang semakin berkurang tu. Hahaha. So, korek-korek la. Berkongsi sorang sikit. Then, dalam purse aku ada RM4 je. Ummi pun lebih kurang sama la. Malam tu kami pergi foodcourt nak makan la, sebab masing-masing dah kebulur. Aku lak mengada-ngada, tak nak makan maggi sebab nak makan nasi. Ummi lak terpakse la meneman aku.

Sampai sana, banyak sangat kedai yang tutup. Yang bukak pun, burger, nasi kukus, waffle, dengan kedai Mamat Kelantan tu. Maklum la, Hari Pekerja kan. Kami buat keputusan, lepas menimbang-nimbang duit yang tinggal, kami pun order la kat kedai Mamat Kelantan tu. Tapi entah kat mana malangnye aku time tu, dekat 45 minit aku tunggu, tapi still tak dapat jugak yang aku order tadi. Bila tanya kat abang tu, die leh kata bihun abis. Dalam hati aku, "Waa, abang. Awak sangat hebat dalam kerja. Kenapa awak tak cakap awal-awal yang bihun takde?"

Dengan langkah longlai, aku pergi kat gerai yang jual waffle tu. Beli la waffle satu untuk alas perut. Tapi ye la, setakat waffle tu boleh tahap bape lama je kan. So, lepas beli waffle tu, tetibe tengok makcik nasi kukus baru angkat ayam dari kuali la pulak. Tengok harga dalam RM3.50. Dalam tangan tinggal RM3 je. Ummi lak ada 20 sen je tinggal. Adeh, mana cukup. Time tu, kalau ada orang yang aku kenal rapat memang aku dah mintak tolong dah. Malangnya, takde. So, berkongsi la kami semangkuk kuey teow tomyam. Balik bilik, telan maggi pulak. Hahaha.

Hmm, dah terlanjur bercerita nih, aku nak tanya korang. Pernah tak korang terniat nak bawak kawan-kawan baik korang balik kampung korang, bawak diorang jalan-jalan kat sekitar kampung korang. Bawak diorang gi makan kat tempat yang korang rase masakan die sedap kat area kampung korang. Macam tu. Pernah tak?

Aku, dari zaman aku kat politeknik lagi, aku memang teringin sangat nak bawak kawan-kawan aku balik kampung. Bukan ada niat lain, cuma saja aku nak bawak diorang jalan-jalan kat kampung. Walaupun ada diantara diorang tu memang berasal dari kampung. Dan walaupun aku tau kampung aku tu bukan ada apa sangat pun. Sungai Balang, tak ada pape. Cuma kampung biasa. Tapi aku tetap teringin nak bawak macam mana aku pernah tengok orang lain bawak member-member diorang balik kampung diorang. Sebab tu aku teringin sangat nak join program anak angkat. Tapi belum pernah berpeluang.

Dan yang paling sedih, bukan aku tak pernah ajak diorang. Tapi sorang pun tak nak ikut aku balik kampung. Macam-macam sebab diorang bagi. Takpe la. Mungkin bukan sebab diorang tak sudi, tapi mungkin jugak sebab kawan-kawan aku ni jenis yang pemalu kot.

So, sekarang korang faham tak maksud aku pasal segala rasa tadi tu?Bukan rasa dalam masakan, tapi semua tu perasa dalam kehidupan. Macam yang pernah aku kata dulu, "HIDUP NI MACAM GULA-GULA. KADANG-KADANG MASAM, MANIS, DAN KADANG KALA MASIN".

Sampai sini dulu...

jalga...

salam...

사랑해요, 
~김치 아가씨~

p/s : Orang yang pemaaf itu selalunya mudah tidur, boleh makan apa sahaja dengan berselera dan tinggal di mana sahaja bagaikan istana. Justeru, jika sukar tidur pada waktu malam, asyik mengeluh tidak berselera dan suka merungut tentang rumah yang kecil... mungkin disebabkan oleh sikap kita yang sukar memaafkan. Memaafkan orang lain bererti memaafkan diri sendiri! - pinjam dari seorang SAHABAT...

Tuesday, April 17, 2012

~FrOm KoReA tO mALaYsIA~

Annyeong haseyo...

Hai semua yang membaca entry ni. Hehehe. Sihat tak? Hope korang sihat la ye. Aku baru je balik dari kampung sebab minggu lepas cuti seminggu. Waaa, sangat syok bila dapat balik kampung. Tapi bila nak balik kolej balik, sangat la 'rajin'. Hahaha.

Anyway, hari ni aku nak cerita sikit pasal rombongan dari Korea yang datang ke kampung aku lebih kurang 2 or 3 minggu yang lepas.

Kisahnya rombongan dari Korea ni merupakan delegasi GLOBAL PEACE FESTIVAL KOREA yang datang untuk GLOBAL PEACE LEADERSHIP EXCHANGE. 

Ni time kat DATARAN SARANG BUAYA ni...

Rombongan tu ada la dalam 56 orang. Ada yang tua, ada yang muda. Tua pun bukan lah tua sangat, boleh la kalau nak buat calon mak or bapak mertua. Muda pun bukan la budak-budak. Tapi ok la kalau nak dijadikan calon menantu. Hahaha. Gurau je.

Kehadiran delegasi ni disambut oleh tarian kuda kepang dan barongan dari Pt. Bugis. Best tu, lama da aku tak tengok kuda kepang and barongan secara live. Hahaha.

Kuda Kepang...
Barongan...
Aktiviti diorang kat situ ada macam-macam la. Antaranya macam sukaneka. Then ada tanam pokok bunga (untuk ape aku tak pasti). Dalam pukul 2 lebih kurang, peserta delegasi ni dibahagi-bahagikan mengikut kumpulan dan mereka akan diberikan keluarga angkat. Big Boss dan Mem Bosa tak terkecuali. Dapat la dalam 9 orang gitu. Tapi sebab kereta Big Boss kecik, terpakse la bagi separuh kat kawan die.

Putih kan diorang?
Jeles aku, siap boleh beza ag kulit Mem Bosa dengan unnie sebelah tu...
Hensem. Tengok oppa teringat kat Lee Min Ho la... Hehehe...
Seronok bila kita dapat perkenalkan budaya kita pada rakyat negara lain ni. Tapi tu la, ada satu masalah bila berhadapan dengan delegasi ni. Masalah bahasa. Sebab tak semua antara mereka yang boleh berbahasa Inggeris dengan baik. Dan lebih memburukkan keadaan adalah, tak semua orang kampung boleh berbahasa Inggeris.

Tapi dalam bermasalah tu, macam-macam jugak kerenah yang boleh kita jumpa. Yang paling kelakar  tu Mem Bosa la. Anak-anak angkat dia dari Korea ni, bila sampai je kat rumah kitorang terus meluru gi kat pokok bunga kertas yang memang tengah lebat berbunga. Diorang pun tanya la, "Mummy, what is this?" Mem Bosa punya la berselirat urat dalam kepala nak mengingatkan ape orang putih panggil bunga kertas. Last-last yang keluar dari mulut Mem Bosa macam ni, "This is FLOWER PAPER". Adeh, kalau korang ade time tu, mesti korang dok gelak terguling-guling atas tanah. Hahaha. Tapi ok la kan, daripada ada sesetengah family yang tak dapat nak berborak mesra sebab tak pandai nak cakap omputih sepatah haram pun. Huhuhu.

Macam-macam gak la hadiah dan cenderamata yang Mem Bosa and Big Boss dapat sebagai kenangan dari Korea. Ada dapat t-Shirt, gula-gula ginseng, teh ginseng, dan banyak lagi. Aku pulak balik semalam, jadi translator sebab diorang tak paham tulisan Korea. Hahaha.

Ok la, sampai sini dulu.

Jalga...

Salam...

p/s : Kalau aku takde test time tu, confirm aku da bli tiket trus balik kampung sehari sebelum tu. Jeles betul. Tah bila lagi diorang nak datang.

사랑해요, 
~김치 아가씨~

Sunday, April 8, 2012

~BeTaPa PeNgAsiH, pEnYaYanG, dAn AdiLnYa ALLAH itu~

Assalamualaikum warahmatullahi wabarakatuh...

Annyeong haseyo...

Salam sejahtera buat semua pembaca. Entry malam ni bersifat keagamaan sikit. Sorry kalau ada yang tak suka. Aku cuma nak kongsikan sikit kisah yang aku peroleh dari seorang sahabat yang sangat rapat dengan aku. Bukan aku nak buka aib sahabat, cuma aku nak kongsikan kisah ni, untuk sama-sama kita amek ikhtibar dari kisahnya.

Bermula alkisah yang mana sahabat aku ni bukan la seorang yang kaki semayang. I mean, semayang gak la. Just senang cite susah nak tengok la. Nak lagi senang cite, kalau orang kata AMAL MAKRUF NAHI MUNKAR, dia memang suka buat kebaikan. Tapi dalam masa yang sama larangan yang kecil-kecil tu ada jugak yang dia buat. Ala, sama je sume orang pun. Kita pun kadang-kadang tinggal solat kan, sengaja atau tidak.

Bukan dia tak percaya pada balasan Allah S.W.T., bukan dia tak tau, bukan dia tak belajar agama. Cuma semakin dia meningkat dewasa, semakin dia alpa dan lalai dengan nikmat dunia yang hanya sementara. Dia tau, hanya Alla S.W.T. tempat dia mengadu, tempat dia berserah. Tapi bak kata pepatah :

Berdoa tanpa usaha itu BODOH,
Berusaha tanpa doa itu SOMBONG.

Dalam kes sahabat ni, dia bukan SOMBONG, tapi dia dalam kategori BODOH. Berdoa je lebih, usaha zero. Kalau ada pun, adalah dalam 30% kot. Apa yang aku nampak, Allah S.W.T. sentiasa bantu dia walaupun dia masih lagi dengan kelalaian dan kealpaannya. Dari usianya belasan tahun, hingga kini. Tak ada ke rasa keinsafan yang menjalar di dalam urat nadinya? Dalam hati kecilnya? Tiada ke walau sekelumit pun? Pernah aku tanyakan padanya, jawapan yang diberi adalah :

"Ada, tapi aku tak tau dari mana nak mula." 

Kalau anda di tempatnya, apa jawapan anda? Aku sendiri tak tau macam mana nak bantu dia. Tapi apa yang aku boleh kata cuma, sebenarnya semua ni ujian dari Allah S.W.T. buat dia. Aku yakin, satu hari nanti, dia akan benar-benar berubah. menyedari tentang kekuasaan Allah S.W.T. yang tiada tandingan. Dia sebenarnya seorang yang sangat kuat. Aku tau dia sedih walaupun dia akan cuba untuk lindung kesedihannya dengan senyuman. Dia sangat tabah. Cuma mungkin bila dia kembali pada landasan yang benar, dia akan berasa lebih tenang.

Aku tak berani nak bagi nasihat lebih-lebih kat dia, sebab aku sedar yang aku sendiri pun kadang kala tersasar. Aku cuma mampu menasihatinya atas dasar persahabatan. Ya, AKU SAHABAT DIA.

Jangan risau sahabat, aku akan sentiasa ada dengan kau.

Sampai sini dulu...

Jalga...

Assalamualaikum...

사랑해요, 
~김치 아가씨~

Sunday, March 25, 2012

yAnG kE-10

Annyeong haseyo...

Salam yang ke-10...

Hahaha, aku pun da terikut-ikut cara akak ipar aku greet dalam blog die. Anyway, entry kali ni pendek je. Ye ke pendek? Ntah, aku tak tau sebab aku tak abis tulis lagi. Hahaha...

Aku cume nak cite sikit je. Just nak share betapa happy nye aku dapat anak buah yang ke-10 dalam usia yang belum pun masuk 23 tahun (sebab birthday aku bulan 6). Hahaha...

Yang paling best tu adalah kerana, nama baby baru tu UMMU HANI yang lahir pada 22 Mac 2012. Nama roommate aku pulak UMMINADRA yang lahir pada 21 Mac (sila baca entry sebelum ni untuk maklumat lanjut). Memang kebetulan betul. Allah nak suh aku ingat birthday member aku yang sorang tu la kot, sebab beza birthday diorang ni selang sehari je. Hahaha...

Ni la puteri baru kite, UMMU HANI BINTI MOHD KHAIRUDDIN...
Comelkan Hani? Hehehe... Gambar ni buat aku rasa makin tak sabar nak balik kampung then ajak Big Boss dan Mem Bosa ke Johor untuk tengok Hani. Nasib baik la hari Sabtu 7hb tu En. Shah fasi yang ajar kitorang kompang tu nak buat kelas. Kalau tak, hari Jumaat aku dah selamat sampai kampung da... Hahaha...

To Ummu Hani yang comel,
Selamat datang dalam keluarga kami yang semakin membesar ni. Semoga Hani dapat mengharungi dunia yang serba mencabar. Dan semoga Hani menjadi anak yang solehah, yang sentiasa ingat pada ayah dan mama... Amin...

Maksu sayang Hani dan sepupu-sepupu Hani yang lain. Takde kurang, takde lebih. <3

Ok, sampai sini dulu.

Jalga...

Salam...

p/s : I wish Hani can read this. Takpe, nanti Hani da besar maksu ajar macam mana nak baca blog maksu k... Hahaha... (aku giler yang amat)

사랑해요,  
~김치 아가씨~