Awak,
Orang ni kejam sangat ke sampai awak cakap asyik awak je yang nak kena faham orang? Memang selama ni awak je ke yang kena faham orang? Selama ni awak rasa orang tak pernah nak faham awak ke? Tak tau la awak. Orang rasa macam orang selalu cuba untuk faham awak dan juga orang-orang lain disekeliling orang. Tapi mungkin orang silap. Mungkin orang hanya cuba untuk faham orang lain, tapi tak berjaya dan orang tak perasan yang orang da gagal dalam memahaminya.
Jadi, maafkanlah orang ye. Orang tak mampu nak jadi yang sempurna. Orang ni banyak sangat kekurangannya. Nak improve keyakinan diri pun orang tak mampu. Cuba untuk faham orang lain terutama awak pun orang da gagal. Mulai sekarang, orang akan berusaha lebih untuk faham awak.
Bukan awak sorang je yang orang cuba faham, orang cuba untuk faham orang lain sama. Kawan-kawan, keluarga orang. Yang tu orang tak tau la samada orang berjaya faham ataupun tak. Yang orang tau, orang selalu mengalah, untuk jaga hati orang lain, hati orang-orang yang orang sayang. Dulu ada kawan cakap mengalah tak bermaksud kalah. Tapi kadang-kadang orang terfikir juga, sampai bila orang je yang nak mengalah? Orang pun ada hati, ada perasaan.
Hmmm, tak apa lah, yang penting semua orang disekeliling orang bahagia. Orang pun bahagia, harapnya.
Ini hanya sebuah catatan kecil yang sebenarnya orang nak suarakan dengan mulut orang yang riuh ni, tapi tak terkeluar dari bibir. Orang tak tau nak cakap kat sape. Orang tak nak nanti awak cakap sekali lagi "Asyik saya je yang nak kena faham awak". Sebab bila awak cakap macam tu kat orang, orang rasa pedih, rasa macam awak dah bosan dengan orang.
Sekian.
P/s: Sorry for using Awak & Orang. That's how I refer to us when I can't say anything to you from now on. I'm going back to my kampung. Safe journey. Hahaha. Till we meet again.. Saranghaeyo yeongwonhi...
~MiSS KiMcHi~
...mY nEw lIfE bEgIn...
Pages
Friday, April 4, 2014
Monday, November 25, 2013
Catatan Terakhir Buat Keding Tersayang
Assalamualaikum
Selamat pagi,
Walaupun lama tak
menulis akibat kesibukan aku dengan aktiviti-aktiviti harian yang sebenarnya tak
berapa nak sibuk, waktu Subuh ni buat jariku bagai ditarik-tarik untuk menari
di atas keyboard laptop. Niat asalnya nak menyiapkan tugasan yang diberikan
sebelum dihantar pada hari Khamis nanti. Tapi nampaknya kata hatiku telah
mengalahkan akal fikiran yang sedari tadi kata suruh aku siapkan tugasan
terlebih dahulu.
Hmmm, kalau baca
dari tajuk tu mesti da tau kan siapa Keding di hati Ct Nahya? Ke takde sape
dapat teka? Mungkin kalau orang tu rapat ngan aku, dia mesti tau siapa Keding yang
aku maksudkan. Dia haiwan berbulu kuning, dan berekor panjang. KUCING. Aku seorang
pencinta kucing. Tapi aku tak pernah sayang kucing macam aku sayang Keding dan
Buntal. Pagi ni aku nak kongsikan kisah aku dengan dua ekor kucing kesayangan
aku terutamanya Keding. Sebab apa? Nanti korang akan tau sebabnya.
Kisah aku dan dua
ekor kucing ni bermula pada 1 Julai 2013 iaitu pada hari Isnin, lebih kurang
seminggu sebelum umat Islam menjalani ibadah puasa. Pada asalnya kucing-kucing
ni mak nampak dia keluar dari sebuah kereta kawan dia yang baru lepas mesyuarat
kat balai raya depan rumah kami kat kampong. Dan kucing-kucing tu ditinggalkan
macam tu je. Mak pun tak tegur orang tu. Entah kenapa, selalunya mak tak suka
kucing-kucing macam tu. Dan selalunya mak mesti akan membebel bila ada
kucing-kucing yang berkeliaran sebab mak tak suka, nanti kucing-kucing tu
kencing berak merata kat rumah. Tapi mungkin dah takdir. Allah nak kami jaga
kucing-kucing tu.
Kebetulan masa tu
aku baru start cuti akhir semester.
Mak : Adik nak ke
bela kucing ni?
Aku : Mak tak
kisah ke? Adik memang suka. Tapi nanti mak marah pulak. Mak kan tak suka kucing.
Kalau tak bagi bela, kita bagi makan je la. Biar dia duduk kat luar je.
Mak : Suka hati
adik la. Mak tak kisah. Tetiba mak kesian pulak kat kucing-kucing ni.
Dengan hati yang
gembira aku ambil dua ekor anak kucing yang masih kecil tu. Alahai, kurus
keringnya. Bulu pun takde. Telinga penuh dengan kudis. Tapi aku tak rasa geli
walau sikit pun. Aku gaulkan nasi dengan ikan lauk malam tadi, aku bagi kat
kucing-kucing tu. Hmmm, makan macam tak ingat dunia. Macam dah seminggu tak
makan. Dah sudah makan, dua-dua terlentang dengan perut yang buncit sebab
kekenyangan. Nama tu abah yang bagi lepas seminggu. Yang warna kelabu putih,
berekor pendek abah namakan Buntal sebab lepas seminggu bela, dia besar sikit
daripada yang sekor lagi tu. Yang sekor lagi warna kuning berekor panjang abah
namakan Keding sebab dia kecil sikit dari Buntal.
Kebetulan ada
sangkar kucing yang angah bawa balik kampong masa hantar kucing-kucing dia yang
dah banyak sangat tu masih elok. Dalam tu la aku letak Keding dan Buntal setiap
petang. Esok pagi-pagi lepas bangun mak atau abah akan keluarkan, dan aku
bersihkan sangkar tu bila aku bangun. Keding dan Buntal tak banyak kerenah. Tapi
Keding tu lebih manja dan pantang dibelai. Mula la dia naik atas riba minta
orang belai dia lagi. Kalau orang berenti belai dia akan cari tangan kita
supaya belai dia lagi. Manja betul. Buntal ni sombong sikit. Tak mau orang
pegang dia sangat. Tapi kalau dah kena pengang, kena belai senyap je dia. Macam
takde perasaan. Hahaha.
Hari-hari Keding
kejut aku bangun pagi, mengiau depan pintu bilik aku. kadang-kadang
dicakar-cakarnya karpet depan pintu bilik sebab nak masuk. Bila dah masuk dia
terus landing atas katil aku, tido. Manja betul. Tiap-tiap hari bila tiba waktu
makan, aku jerit je dari dapur, “KEDINGGGGG!!! BUNTAAALLL!!!” dua-dua mencicit
lari masuk rumah. Dah tau sangat la tu dah tiba waktu makan. Hahaha. Kalau
Keding, aku duduk kat mana pun, bila panggil, tepuk2 sikit peha ke ape ke,
confirm datang. Buntal susah sikit la. Anak-anak buah aku pun dah sayang dengan
Keding dan Buntal. Kalau Hani, pendek je dia panggil “Diiinngg!! Taaalll!!”
Hahaha. Comel kan.
3 bulan aku jaga
Keding dan Buntal. Sampai cuti semester aku habis. Kucing-kucing yang dulunya
kurus kering, tak ada bulu, berkudis, sekarang dah cantik. Gemuk, berbulu
lebat, kudis pun dah takde. Hari-hari aku bagi makan ikan kembung rebus. Marah mak
bila orang nak minta Keding tu nak bela. Mak kata dulu masa kucing tu kurus
kering, takde bulu, berkudis, takde sorang pun yang nak. Bila dah cantik sibuk
pulak nak membelanya. Akhirnya aku terpaksa jugak berpisah dengan Keding dan
Buntal. Cuti dah habis, so aku kena balik UPM. Keding dan Buntal aku
tinggalkan. Sebelum aku pergi aku peluk Keding dan Buntal sekor-sekor. Aku pandang
mata dia, aku pesan “jangan nakal-nakal, dengar cakap mak, jangan kencing berak
merata.” Keding pandang aku dengan mata yang terkebil-kebil. Buntal pulak macam
aku cakap tadi, macam takde perasaan. Orang cakap ngan dia, dia pandang tempat
lain. Akhirnya aku tinggalkan dengan hati yang berat. Nak buat macam mana, hati
dah sayang.
Baru tiga hari
tinggal, aku dah rindu kat budak berdua tu. Tiap kali mak call atau aku call
mak kat kampong mesti aku Tanya diorang buat ape? Nanti mak cerita la
macam-macam. Tiap-tiap petang mak ajak diorang main kat laman depan. Itu la
penghibur dan peneman mak abah kat kampong. Anak-anak semua jauh.
Malam tadi mak
call. Lepas borak-borak sikit, mak cakap kat aku tapi jangan terkejut. KEDING
DAH MATI!!! Mana aku tak terkejut sebab mak kata hari ni dia ok je. Petang tadi
pun elok je main dengan Buntal. Takde langsung Nampak macam dia sakit ke ape. Makan
je macam tak nak makan. Masa makan tu mak cakap kat Keding, “Keding ko jangan
la berlagak sangat. Nanti Buntal dah habiskan lauk baru kau nak makan.” Tapi Keding
tetap tak nak makan.
Lepas tu mak
tengok Keding tidur kat alas kaki depan peti sejuk. Tak lama lepas tu, mak
ingat Keding dan Buntal dah keluar. Mak pergi bilik air tengok Keding terbaring
kat tepi bilik air, mata terbeliak, mulut terbuka. Mak usik-usik pun tak menyahut
langsung. Tak bergerak. Buntal pulak macam tau-tau je sedara dia dah tak ada. Dia
pun macam sedih. Dia cium-cuim Keding yang dah tak bergerak tu. Dia kuis-kuis,
tapi Keding tetap tak bergerak. Memang Keding dah tak ada. Bila mak bagitau,
terkejutnya aku. sedih tak terkira. Sebab apa? Sebab aku tak pernah sayang
kucing-kucing aku yang lain macam aku sayang Keding dan Buntal. Aku meraung
macam yang mati tu bukan kucing tapi orang. Hakikatnya aku meratapi kematian
kucing kesayangan aku. Terkejut roommate aku yang tak pernah-pernah tengok aku
menangis.
Tak lama lepas mak
call, angah mesej aku. tak tau la angah yang mesej ke, Kak Noor yang mesej guna
nombor angah ke. Dia hantar gambar Keding yang dah mati tu. Lagi meraung la
aku. Sedihnya. Tapi betul kata angah, setiap kali kami bela kucing, dan kami
sayang sangat kucing tu mesti mati, tak pun hilang. Takpe la, dah takdir dia. Tempoh
Allah bagi pinjam kat kami dah tamat. Terima kasih sebab bagi pinjam kat kami. Walaupun
sekejap tetap bermakna.
Keding, terima
kasih sebab hadir dalam hidup aku. walaupun sekejap, kenangan tu sangat
bermakna. Terima kasih kerana menceriakan hidup aku walaupun untuk seketika. Lepas
ni takde lagi kucing yang nak manja-manja dengan aku. lepas ni takde lagi
Keding yang sambut kepulangan aku ke kampong. Lepas ni Keding dah takde untuk
datang bila aku panggil. Lepas ni dah tak ada lagi Keding yang nak kejut aku
pagi-pagi. Lepas ni dah tak ada lagi Keding yang nak tunggu aku depan pintu
bilik macam selalu.
Sunday, January 27, 2013
Misteri Yang Misteri
Assalamualaikum....
Annyeong hase yo............
Lama betul aku tak update kan. Sorry ye. Maklum la, orang
'penting' macam aku memang selalu busy. Wakaka... Tak de la, aku sem ni memang
macam orang gila sikit. Aku sendiri tak pasti ape yang buat aku busy. Hahaha.
Ok, tanpa membuang masa, jom kita tengok apa cerita ada kali ni.
Misteri Kampung Pisang? Adakah ia berkaitan dengan cerita Zombi Kampung Pisang?
Atau cerita Hantu Kak Limah Balik Rumah? Atau mungkin cerita terbaru Husin,
Mon, dan Jin Pakai Toncit? Hahaha, sume tak betul, sebab kejadian ni berlaku di
sebuah kampung, di satu negeri di selatan tanah air. Iaitu kampung aku sendiri.
Aku ingatkan korang, ini kisah benar, bukan rekaan semata-mata.
Aku baru je balik dari Kolumpor, sebab abang aku buat kenduri. So
sebagai seorang adik yang baik, aku pun membantu la mana yang patut (bangga
betul walaupun tak aku lebih banyak mengular). Ok, sambung cerita. Mak ajak aku
tengok nyaie, maklum lah, sejak akhir-akhir ni nyaie memang da selalu sangat
tak sihat. Baru duduk sekejap, mak dapat call dari abah mengatakan ada seorang
jiran kampung kami meninggal dunia. Namanya aku rahsiakan. Hehehe. Mak pulak
bila dah abah kata macam tu, mak terus cadang nak balik. Tapi kami batalkan
niat kami sebab Pak Uteh paru je sampai.
Lepas tu, tengah kami berborak-borak dengan Pak Uteh, sekali lagi
abah call mak. Abah kata macik tu dah meninggal empat hari yang lepas dalam
bilik air. Mak pun apa lagi. Terkejut gila la kan. Tapi terkejut tu je yang
gila ok. Hehe. Ok, potong betul la. Baru nak suspen-suspen kan. Sambung.
Kami terus balik, singgah di tempat kejadian. tengok orang dah
ramai dan ada trak polis. Baru kami teringat, masa kami dalam perjalanan nak ke
rumah nyaie tadi, memang ada polis masuk ke laman rumah macik tu. Mak dah cakap
dah, "Kalau nampak polis macam ni mak mula la rasa tak sedap hati. Mesti
ada berita tak baik ni." Aku pulak nak sedapkan hati mak, aku kata la
polis tu saje je kot buat rondaan.
Kami terus masuk mengikut beberapa orang lagi jiran ke dalam rumah
macik tu. Ramai yang duduk dekat dengan pintu masuk, termasuk seorang anak
perempuan macik tu yang baru je beberapa hari melahirkan anak. Masa masuk tu
aku tak bau apa-apa pun. Biasa je. Mak pulak tengok ada kawan dia berdiri dekat
dengan pintu dapur, mak pun terus je pergi dekat dengan kawan mak tu. Aku pulak
ikut je mak tanpa fikir apa-apa. Makin dekat aku dengan pintu dapur tu, makin
kuat bau yang semacam je. Lain, tak macam bau bangkai kucing atau bau sampah
yang macam selalu aku bau. Lain sangat-sangat.
Aku nampak beberapa orang yang ada dekat dengan bilik air tu ada
yang menutup mulut dan hidung. Rupanya mayat macik tu ada dalam bilik air. Aku
macam tak percaya yang kejadian tu jadi dalam kampung aku sendiri. Nak-nak
pulak pada macik tu, yang satu kampung tau macik ni sangat baik orangnya. Mak
nak pergi tengok lebih dekat tapi pihak polis tak benarkan sebab mayatnya dah
mula reput. Sebab tu berbau. Anak-anak pun tak dibenarkan membantu sebab dah
jadi kes polis. Jadi kami semua termasuk anak-anak macik tu Cuma boleh jadi
pemerhati je.
Aku mula rasa
pening dan loya dengan bau tu, jadi aku duduk dekat dengan anak perempuan macik
tu. Bukan aku tak nak tutup hidung, tapi aku tak sampai hati sebab waris macik
tu ada kat situ. Dan aku terfikir, kalau bau sampah yang busuk tu aku boleh
tahan untuk hormat pada orang yang angkat dan naik lori sampah, kenapa aku tak
boleh tahan bau ni untuk hormat pada si waris? Bukan aku nak bangga diri, tapi
selagi aku boleh tahan, aku akan cuba tahan.
Tak lama lepas
aku duduk, seorang anggota polis bertanyakan tali kepada anak-anak macik tu
untuk ikat plastik hitam yang diorang letak mayat tu. Lepas tu, dua orang polis
usung stretcher dan bawak mayat tu keluar ikut pintu belakang dan terus masuk
ke dalam trak polis. Anak perempuan macik tu ternampak masa polis usung mayat
mak dia, terus dia tutup mata sambil istighfar banyak-banyak dalam tangis. Ye la,
aku faham perasaan dia. Dia baru je tengok mak dia seminggu lepas, tau-tau je
dapat berita mak dia pergi dalam keadaan macam tu. Kalau aku di tempat dia pun
aku sedih yang amat.
Lepas polis
bawa mayat tu, beberapa orang kampong bertanya pada anak perempuan macik tu,
apa sebenarnya yang jadi? Begini ceritanya.......
“Seminggu
lepas masa baru lepas bersalin saya balik sini. Saya ada cadang kat mak untuk
betulkan rumah yang belakang ni. Sebab da mula retak sana-sini. Mak setuju, dan
mak suruh saya keluarkan duit dari bank untuk tujuan betulkan rumah. Hari khamis
lepas, suami saya bawa kawan dia datang sini untuk tengok-tengok yang mana yang
patut dibetulkan. Lepas tu hari tu jugak dia balik. Tu je yang saya tahu. Abang
Ngah kata, hari Ahad dia ada datang sini. Rumah berkunci dan mak tak jawab
salam walaupun basikal mak ada kat luar tu. Jadi Abang Ngah fikir, mungkin mak
pergi surau tumpang jiran sebelah macam selalu agaknya.”
Ni pulak
cerita jiran sebelah rumah......
“Aku tak ada
dekat rumah dari pagi Sabtu, jadi aku tak pergi surau. Hari Ahad aku balik tapi
aku ingatkan arwah ikut anak-anak dia.”
Apa yang
membawa kepada penemuan macik tu?
“Pagi tadi
(Selasa) Abang Long datang nak bagi mak lauk. Bagi salam banyak kali tapi mak
tak jawab. Telefon pun mak tak jawab. Abang Long terpandang pintu yang bukan
berkunci dari luar, tapi dari dalam. Bermakna mak ada kat dalam. Cuba panggil
lagi tapi mak tetap tak jawab. Jadi Abang Long buat keputusan untuk masuk dari
tingkap dapur (tingkap kayu). Bukak je tingkap, tengok lampu terpasang. Abang Long
cuba panggil lagi mak tetap tak jawab. Abang long cari satu rumah tak ada. Tergerak
untuk cari mak kat dapur, sampai kat depan pintu dapur ada bau yang kurang
menyenangkan. Dia ikut je bau tu sampai ke bilik air. Kat situ la Abang Long
jumpa mak terbaring dalam keadaan yang dah mula reput.”
Apa yang
membuatkan kami percaya macik tu dah meninggal empat hari lepas?
Sebab baju
yang dipakai masa mayatnya dijumpai, adalah baju yang sama yang dipakai pada
petang Sabtu masa dia cabut rumput kat depan rumah.
Mungkin ini
yang terjadi. Ini kemungkinan. Aku pun tak tahu hal sebenar. Bukan aku je, tapi
tak ada siapa yang tau.
Lepas macik tu
cabut rumput kat laman rumah dia, dia masuk dalam untuk cuci tangan dan mandi. Lepas
dia kunci pintu, dia hidupkan lampu dan terus ke bilik air. Tapi dia
tergelincir. Dan mungkin terhatuk yang menyebabkan dia tak sedarkan diri. Kalau
ada yang membantu saat tu, mungkin macik tu masih boleh diselamatkan.
Tapi ye la,
kuasa Allah siapa yang boleh lawan. Anak-anak pun tak tergerak hati nak call
mak diorang dalam masa empat hari tu. Masa anak dia datang hari Ahad tu pun,
tak terfikir yang pintu berkunci dari dalam dan bukan dari luar. Anak-anak
fikir dia pergi belajar agama dengan jiran. Jiran pulak fikir dia ikut
anak-anak dia.
Jadi sebagai
satu pedoman dan pengajaran, jaga mak dan ayah kita walaupun kita dah berkahwin
dan dah ada keluarga sendiri. Sakit pening dia kita kena jaga. Jangan dibiarkan
mak atau ayah kita tinggal sendiri bila salah seorang dari mereka sudah tiada. Kalau
apa-apa terjadi, nanti kita jugak yang menyesal.
Sayangi ibu
bapa anda macam mana mereka kasihkan anda dari anda kecil hingga anda dewasa. Apalah
sangat nak jaga mak ayah kita tu kalau nak dibandingkan dengan jasa mereka
menjaga kita dan adik beradik kita dulu.
Jadikan ini
sebagai pengajaran.
Sampai sini
dulu. Jalga. Annyeong.....
Salam...
Friday, May 4, 2012
~NaK cAkAp CiKiT~
Annyeong hase yo....
Assalamualaikum readers....
Malam ni aku cuma nak cakap cikit kat korang. Opps, mungkin bukan sikit tapi mungkin jugak bukan banyak. Entah, korang nilai la sendiri ye.
Minggu ni macam-macam berlaku dalam hidup. Aku rasa gula-gula, aku rasa garam, aku rasa jugak panadol, dan ade jugak aku rasa asam jawa. Sebab tu aku kata aku rasa macam-macam.
First of all, hari minggu teringin sangat aku untuk berbasikal keliling Bukit Ekspo, menikmati pemandangan indah kurniaan Allah S.W.T. yang sangat aku kagumi. Korang pulak buat ape hari-hari minggu? Mesti korang tak duduk rumah kan? Menyengkit je keje korang ek. Bukan nak ajak-ajak aku. Hahaha. Takde la, aku gurau je. Lantak korang la nak buat ape pun, hari korang. Bukan hari aku. Dapat berbasikal ke Bukit Ekspo tu pun dah cukup bersyukur dah, daripada terperap je dalam bilik. Kannnnnn......
Hari Isnin semalam ni, kami pergi Unit Sayur-sayuran, Taman Pertanian Universiti, Universiti Putra Malaysia. Korang tau kat mana? Kalau korang belajar kat UPM confirm korang tau kan? Nak dijadikan cerita, Isnin semalam ni baru aku tau yang Taman Pertanian Universiti tu kat situ. Padahal selalu gak berbasikal lalu kat situ. Hahaha, dah dekat setahun kat UPM baru tau. Hebat tak?
Balik je dari Taman Pertanian Universiti, kami jalan kaki pergi Putra Foodcourt. Ala, bukan jauh mana pun. Situ la tempat hari-hari kami melantak time lapar. Hahaha. Lepas dah beli makanan semua, kami duduk makan la kat situ, malas nak bungkus-bungkus bawak balik ni. Maklum la, aku ni tersangat la rajin nak basuh-basuh pinggan ni kan. Lagipun member yang lain ada kelas lepas tu, aku je yang free. Tak syok kalau makan sorang-sorang ni. Kang tak pasal-pasal aku nyanyi lagu "I'm a Loner" CN Blue kang. Hah, kan aku dah masuk lagu K-Pop aku dah. Hahaha.
Ok, sambung balik ye. Time tengah duduk-duduk sambil menikmati rezeki yang Allah beri tu la, tetibe my roommate, Ummi kata kad Meal Plan die hilang. Untuk pengetahuan korang, Meal Plan ni, kad yang kami guna untuk beli makanan. Dalam kad tu ada dalam RM400++ pada awalnya. Tapi setelah kami melantak semahu-mahunya, ada la berbaki beberapa RM lagi kan. Hahaha. Lepas abis fikir semua, masing-masing berpendapat, mungkin kad tu terjatuh masa dalam bas nak ke Taman Pertanian Universiti tadi. So terpakse la pergi buat report untuk block kad tu daripada disalah guna oleh orang lain sementara nak dapat kad baru.
Nak dijadikan cerita, hari Selasa tu kan cuti Hari Pekerja kan. So, ofis tutup. Kena la tunggu sampai hari Rabu. Then, kami pulak tak sempat nak pergi ATM untuk keluarkan duit belanja yang semakin berkurang tu. Hahaha. So, korek-korek la. Berkongsi sorang sikit. Then, dalam purse aku ada RM4 je. Ummi pun lebih kurang sama la. Malam tu kami pergi foodcourt nak makan la, sebab masing-masing dah kebulur. Aku lak mengada-ngada, tak nak makan maggi sebab nak makan nasi. Ummi lak terpakse la meneman aku.
Sampai sana, banyak sangat kedai yang tutup. Yang bukak pun, burger, nasi kukus, waffle, dengan kedai Mamat Kelantan tu. Maklum la, Hari Pekerja kan. Kami buat keputusan, lepas menimbang-nimbang duit yang tinggal, kami pun order la kat kedai Mamat Kelantan tu. Tapi entah kat mana malangnye aku time tu, dekat 45 minit aku tunggu, tapi still tak dapat jugak yang aku order tadi. Bila tanya kat abang tu, die leh kata bihun abis. Dalam hati aku, "Waa, abang. Awak sangat hebat dalam kerja. Kenapa awak tak cakap awal-awal yang bihun takde?"
Dengan langkah longlai, aku pergi kat gerai yang jual waffle tu. Beli la waffle satu untuk alas perut. Tapi ye la, setakat waffle tu boleh tahap bape lama je kan. So, lepas beli waffle tu, tetibe tengok makcik nasi kukus baru angkat ayam dari kuali la pulak. Tengok harga dalam RM3.50. Dalam tangan tinggal RM3 je. Ummi lak ada 20 sen je tinggal. Adeh, mana cukup. Time tu, kalau ada orang yang aku kenal rapat memang aku dah mintak tolong dah. Malangnya, takde. So, berkongsi la kami semangkuk kuey teow tomyam. Balik bilik, telan maggi pulak. Hahaha.
Hmm, dah terlanjur bercerita nih, aku nak tanya korang. Pernah tak korang terniat nak bawak kawan-kawan baik korang balik kampung korang, bawak diorang jalan-jalan kat sekitar kampung korang. Bawak diorang gi makan kat tempat yang korang rase masakan die sedap kat area kampung korang. Macam tu. Pernah tak?
Aku, dari zaman aku kat politeknik lagi, aku memang teringin sangat nak bawak kawan-kawan aku balik kampung. Bukan ada niat lain, cuma saja aku nak bawak diorang jalan-jalan kat kampung. Walaupun ada diantara diorang tu memang berasal dari kampung. Dan walaupun aku tau kampung aku tu bukan ada apa sangat pun. Sungai Balang, tak ada pape. Cuma kampung biasa. Tapi aku tetap teringin nak bawak macam mana aku pernah tengok orang lain bawak member-member diorang balik kampung diorang. Sebab tu aku teringin sangat nak join program anak angkat. Tapi belum pernah berpeluang.
Dan yang paling sedih, bukan aku tak pernah ajak diorang. Tapi sorang pun tak nak ikut aku balik kampung. Macam-macam sebab diorang bagi. Takpe la. Mungkin bukan sebab diorang tak sudi, tapi mungkin jugak sebab kawan-kawan aku ni jenis yang pemalu kot.
So, sekarang korang faham tak maksud aku pasal segala rasa tadi tu?Bukan rasa dalam masakan, tapi semua tu perasa dalam kehidupan. Macam yang pernah aku kata dulu, "HIDUP NI MACAM GULA-GULA. KADANG-KADANG MASAM, MANIS, DAN KADANG KALA MASIN".
Sampai sini dulu...
jalga...
salam...
사랑해요,
~김치 아가씨~
p/s : Orang yang pemaaf itu selalunya mudah tidur, boleh makan apa sahaja dengan berselera dan tinggal di mana sahaja bagaikan istana. Justeru, jika sukar tidur pada waktu malam, asyik mengeluh tidak berselera dan suka merungut tentang rumah yang kecil... mungkin disebabkan oleh sikap kita yang sukar memaafkan. Memaafkan orang lain bererti memaafkan diri sendiri! - pinjam dari seorang SAHABAT...
Tuesday, April 17, 2012
~FrOm KoReA tO mALaYsIA~
Annyeong haseyo...
Hai semua yang membaca entry ni. Hehehe. Sihat tak? Hope korang sihat la ye. Aku baru je balik dari kampung sebab minggu lepas cuti seminggu. Waaa, sangat syok bila dapat balik kampung. Tapi bila nak balik kolej balik, sangat la 'rajin'. Hahaha.
Anyway, hari ni aku nak cerita sikit pasal rombongan dari Korea yang datang ke kampung aku lebih kurang 2 or 3 minggu yang lepas.
Kisahnya rombongan dari Korea ni merupakan delegasi GLOBAL PEACE FESTIVAL KOREA yang datang untuk GLOBAL PEACE LEADERSHIP EXCHANGE.
Ni time kat DATARAN SARANG BUAYA ni... |
Rombongan tu ada la dalam 56 orang. Ada yang tua, ada yang muda. Tua pun bukan lah tua sangat, boleh la kalau nak buat calon mak or bapak mertua. Muda pun bukan la budak-budak. Tapi ok la kalau nak dijadikan calon menantu. Hahaha. Gurau je.
Kehadiran delegasi ni disambut oleh tarian kuda kepang dan barongan dari Pt. Bugis. Best tu, lama da aku tak tengok kuda kepang and barongan secara live. Hahaha.
Kuda Kepang... |
Barongan... |
Aktiviti diorang kat situ ada macam-macam la. Antaranya macam sukaneka. Then ada tanam pokok bunga (untuk ape aku tak pasti). Dalam pukul 2 lebih kurang, peserta delegasi ni dibahagi-bahagikan mengikut kumpulan dan mereka akan diberikan keluarga angkat. Big Boss dan Mem Bosa tak terkecuali. Dapat la dalam 9 orang gitu. Tapi sebab kereta Big Boss kecik, terpakse la bagi separuh kat kawan die.
Putih kan diorang? Jeles aku, siap boleh beza ag kulit Mem Bosa dengan unnie sebelah tu... |
Hensem. Tengok oppa teringat kat Lee Min Ho la... Hehehe... |
Seronok bila kita dapat perkenalkan budaya kita pada rakyat negara lain ni. Tapi tu la, ada satu masalah bila berhadapan dengan delegasi ni. Masalah bahasa. Sebab tak semua antara mereka yang boleh berbahasa Inggeris dengan baik. Dan lebih memburukkan keadaan adalah, tak semua orang kampung boleh berbahasa Inggeris.
Tapi dalam bermasalah tu, macam-macam jugak kerenah yang boleh kita jumpa. Yang paling kelakar tu Mem Bosa la. Anak-anak angkat dia dari Korea ni, bila sampai je kat rumah kitorang terus meluru gi kat pokok bunga kertas yang memang tengah lebat berbunga. Diorang pun tanya la, "Mummy, what is this?" Mem Bosa punya la berselirat urat dalam kepala nak mengingatkan ape orang putih panggil bunga kertas. Last-last yang keluar dari mulut Mem Bosa macam ni, "This is FLOWER PAPER". Adeh, kalau korang ade time tu, mesti korang dok gelak terguling-guling atas tanah. Hahaha. Tapi ok la kan, daripada ada sesetengah family yang tak dapat nak berborak mesra sebab tak pandai nak cakap omputih sepatah haram pun. Huhuhu.
Macam-macam gak la hadiah dan cenderamata yang Mem Bosa and Big Boss dapat sebagai kenangan dari Korea. Ada dapat t-Shirt, gula-gula ginseng, teh ginseng, dan banyak lagi. Aku pulak balik semalam, jadi translator sebab diorang tak paham tulisan Korea. Hahaha.
Ok la, sampai sini dulu.
Jalga...
Salam...
p/s : Kalau aku takde test time tu, confirm aku da bli tiket trus balik kampung sehari sebelum tu. Jeles betul. Tah bila lagi diorang nak datang.
사랑해요,
~김치 아가씨~
Sunday, April 8, 2012
~BeTaPa PeNgAsiH, pEnYaYanG, dAn AdiLnYa ALLAH itu~
Assalamualaikum warahmatullahi wabarakatuh...
Annyeong haseyo...
Salam sejahtera buat semua pembaca. Entry malam ni bersifat keagamaan sikit. Sorry kalau ada yang tak suka. Aku cuma nak kongsikan sikit kisah yang aku peroleh dari seorang sahabat yang sangat rapat dengan aku. Bukan aku nak buka aib sahabat, cuma aku nak kongsikan kisah ni, untuk sama-sama kita amek ikhtibar dari kisahnya.
Bermula alkisah yang mana sahabat aku ni bukan la seorang yang kaki semayang. I mean, semayang gak la. Just senang cite susah nak tengok la. Nak lagi senang cite, kalau orang kata AMAL MAKRUF NAHI MUNKAR, dia memang suka buat kebaikan. Tapi dalam masa yang sama larangan yang kecil-kecil tu ada jugak yang dia buat. Ala, sama je sume orang pun. Kita pun kadang-kadang tinggal solat kan, sengaja atau tidak.
Bukan dia tak percaya pada balasan Allah S.W.T., bukan dia tak tau, bukan dia tak belajar agama. Cuma semakin dia meningkat dewasa, semakin dia alpa dan lalai dengan nikmat dunia yang hanya sementara. Dia tau, hanya Alla S.W.T. tempat dia mengadu, tempat dia berserah. Tapi bak kata pepatah :
Berdoa tanpa usaha itu BODOH,
Berusaha tanpa doa itu SOMBONG.
Dalam kes sahabat ni, dia bukan SOMBONG, tapi dia dalam kategori BODOH. Berdoa je lebih, usaha zero. Kalau ada pun, adalah dalam 30% kot. Apa yang aku nampak, Allah S.W.T. sentiasa bantu dia walaupun dia masih lagi dengan kelalaian dan kealpaannya. Dari usianya belasan tahun, hingga kini. Tak ada ke rasa keinsafan yang menjalar di dalam urat nadinya? Dalam hati kecilnya? Tiada ke walau sekelumit pun? Pernah aku tanyakan padanya, jawapan yang diberi adalah :
"Ada, tapi aku tak tau dari mana nak mula."
Kalau anda di tempatnya, apa jawapan anda? Aku sendiri tak tau macam mana nak bantu dia. Tapi apa yang aku boleh kata cuma, sebenarnya semua ni ujian dari Allah S.W.T. buat dia. Aku yakin, satu hari nanti, dia akan benar-benar berubah. menyedari tentang kekuasaan Allah S.W.T. yang tiada tandingan. Dia sebenarnya seorang yang sangat kuat. Aku tau dia sedih walaupun dia akan cuba untuk lindung kesedihannya dengan senyuman. Dia sangat tabah. Cuma mungkin bila dia kembali pada landasan yang benar, dia akan berasa lebih tenang.
Aku tak berani nak bagi nasihat lebih-lebih kat dia, sebab aku sedar yang aku sendiri pun kadang kala tersasar. Aku cuma mampu menasihatinya atas dasar persahabatan. Ya, AKU SAHABAT DIA.
Jangan risau sahabat, aku akan sentiasa ada dengan kau.
Sampai sini dulu...
Jalga...
Assalamualaikum...
사랑해요,
~김치 아가씨~
Sunday, March 25, 2012
yAnG kE-10
Annyeong haseyo...
Salam yang ke-10...
Hahaha, aku pun da terikut-ikut cara akak ipar aku greet dalam blog die. Anyway, entry kali ni pendek je. Ye ke pendek? Ntah, aku tak tau sebab aku tak abis tulis lagi. Hahaha...
Aku cume nak cite sikit je. Just nak share betapa happy nye aku dapat anak buah yang ke-10 dalam usia yang belum pun masuk 23 tahun (sebab birthday aku bulan 6). Hahaha...
Yang paling best tu adalah kerana, nama baby baru tu UMMU HANI yang lahir pada 22 Mac 2012. Nama roommate aku pulak UMMINADRA yang lahir pada 21 Mac (sila baca entry sebelum ni untuk maklumat lanjut). Memang kebetulan betul. Allah nak suh aku ingat birthday member aku yang sorang tu la kot, sebab beza birthday diorang ni selang sehari je. Hahaha...
Ni la puteri baru kite, UMMU HANI BINTI MOHD KHAIRUDDIN... |
Comelkan Hani? Hehehe... Gambar ni buat aku rasa makin tak sabar nak balik kampung then ajak Big Boss dan Mem Bosa ke Johor untuk tengok Hani. Nasib baik la hari Sabtu 7hb tu En. Shah fasi yang ajar kitorang kompang tu nak buat kelas. Kalau tak, hari Jumaat aku dah selamat sampai kampung da... Hahaha...
To Ummu Hani yang comel,
Selamat datang dalam keluarga kami yang semakin membesar ni. Semoga Hani dapat mengharungi dunia yang serba mencabar. Dan semoga Hani menjadi anak yang solehah, yang sentiasa ingat pada ayah dan mama... Amin...
Maksu sayang Hani dan sepupu-sepupu Hani yang lain. Takde kurang, takde lebih. <3
Ok, sampai sini dulu.
Jalga...
Salam...
p/s : I wish Hani can read this. Takpe, nanti Hani da besar maksu ajar macam mana nak baca blog maksu k... Hahaha... (aku giler yang amat)
사랑해요,
~김치 아가씨~
Subscribe to:
Posts (Atom)