Pages

Friday, May 4, 2012

~NaK cAkAp CiKiT~

Annyeong hase yo....

Assalamualaikum readers....

Malam ni aku cuma nak cakap cikit kat korang. Opps, mungkin bukan sikit tapi mungkin jugak bukan banyak. Entah, korang nilai la sendiri ye.

Minggu ni macam-macam berlaku dalam hidup. Aku rasa gula-gula, aku rasa garam, aku rasa jugak panadol, dan ade jugak aku rasa asam jawa. Sebab tu aku kata aku rasa macam-macam.

First of all, hari minggu teringin sangat aku untuk berbasikal keliling Bukit Ekspo, menikmati pemandangan indah kurniaan Allah S.W.T. yang sangat aku kagumi. Korang pulak buat ape hari-hari minggu? Mesti korang tak duduk rumah kan? Menyengkit je keje korang ek. Bukan nak ajak-ajak aku. Hahaha. Takde la, aku gurau je. Lantak korang la nak buat ape pun, hari korang. Bukan hari aku. Dapat berbasikal ke Bukit Ekspo tu pun dah cukup bersyukur dah, daripada terperap je dalam bilik. Kannnnnn......

Hari Isnin semalam ni, kami pergi Unit Sayur-sayuran, Taman Pertanian Universiti, Universiti Putra Malaysia. Korang tau kat mana? Kalau korang belajar kat UPM confirm korang tau kan? Nak dijadikan cerita, Isnin semalam ni baru aku tau yang Taman Pertanian Universiti tu kat situ. Padahal selalu gak berbasikal lalu kat situ. Hahaha, dah dekat setahun kat UPM baru tau. Hebat tak?

Balik je dari Taman Pertanian Universiti, kami jalan kaki pergi Putra Foodcourt. Ala, bukan jauh mana pun. Situ la tempat hari-hari kami melantak time lapar. Hahaha. Lepas dah beli makanan semua, kami duduk makan la kat situ, malas nak bungkus-bungkus bawak balik ni. Maklum la, aku ni tersangat la rajin nak basuh-basuh pinggan ni kan. Lagipun member yang lain ada kelas lepas tu, aku je yang free. Tak syok kalau makan sorang-sorang ni. Kang tak pasal-pasal aku nyanyi lagu "I'm a Loner" CN Blue kang. Hah, kan aku dah masuk lagu K-Pop aku dah. Hahaha.

Ok, sambung balik ye. Time tengah duduk-duduk sambil menikmati rezeki yang Allah beri tu la, tetibe my roommate, Ummi kata kad Meal Plan die hilang. Untuk pengetahuan korang, Meal Plan ni, kad yang kami guna untuk beli makanan. Dalam kad tu ada dalam RM400++ pada awalnya. Tapi setelah kami melantak semahu-mahunya, ada la berbaki beberapa RM lagi kan. Hahaha. Lepas abis fikir semua, masing-masing berpendapat, mungkin kad tu terjatuh masa dalam bas nak ke Taman Pertanian Universiti tadi. So terpakse la pergi buat report untuk block kad tu daripada disalah guna oleh orang lain sementara nak dapat kad baru. 

Nak dijadikan cerita, hari Selasa tu kan cuti Hari Pekerja kan. So, ofis tutup. Kena la tunggu sampai hari Rabu. Then, kami pulak tak sempat nak pergi ATM untuk keluarkan duit belanja yang semakin berkurang tu. Hahaha. So, korek-korek la. Berkongsi sorang sikit. Then, dalam purse aku ada RM4 je. Ummi pun lebih kurang sama la. Malam tu kami pergi foodcourt nak makan la, sebab masing-masing dah kebulur. Aku lak mengada-ngada, tak nak makan maggi sebab nak makan nasi. Ummi lak terpakse la meneman aku.

Sampai sana, banyak sangat kedai yang tutup. Yang bukak pun, burger, nasi kukus, waffle, dengan kedai Mamat Kelantan tu. Maklum la, Hari Pekerja kan. Kami buat keputusan, lepas menimbang-nimbang duit yang tinggal, kami pun order la kat kedai Mamat Kelantan tu. Tapi entah kat mana malangnye aku time tu, dekat 45 minit aku tunggu, tapi still tak dapat jugak yang aku order tadi. Bila tanya kat abang tu, die leh kata bihun abis. Dalam hati aku, "Waa, abang. Awak sangat hebat dalam kerja. Kenapa awak tak cakap awal-awal yang bihun takde?"

Dengan langkah longlai, aku pergi kat gerai yang jual waffle tu. Beli la waffle satu untuk alas perut. Tapi ye la, setakat waffle tu boleh tahap bape lama je kan. So, lepas beli waffle tu, tetibe tengok makcik nasi kukus baru angkat ayam dari kuali la pulak. Tengok harga dalam RM3.50. Dalam tangan tinggal RM3 je. Ummi lak ada 20 sen je tinggal. Adeh, mana cukup. Time tu, kalau ada orang yang aku kenal rapat memang aku dah mintak tolong dah. Malangnya, takde. So, berkongsi la kami semangkuk kuey teow tomyam. Balik bilik, telan maggi pulak. Hahaha.

Hmm, dah terlanjur bercerita nih, aku nak tanya korang. Pernah tak korang terniat nak bawak kawan-kawan baik korang balik kampung korang, bawak diorang jalan-jalan kat sekitar kampung korang. Bawak diorang gi makan kat tempat yang korang rase masakan die sedap kat area kampung korang. Macam tu. Pernah tak?

Aku, dari zaman aku kat politeknik lagi, aku memang teringin sangat nak bawak kawan-kawan aku balik kampung. Bukan ada niat lain, cuma saja aku nak bawak diorang jalan-jalan kat kampung. Walaupun ada diantara diorang tu memang berasal dari kampung. Dan walaupun aku tau kampung aku tu bukan ada apa sangat pun. Sungai Balang, tak ada pape. Cuma kampung biasa. Tapi aku tetap teringin nak bawak macam mana aku pernah tengok orang lain bawak member-member diorang balik kampung diorang. Sebab tu aku teringin sangat nak join program anak angkat. Tapi belum pernah berpeluang.

Dan yang paling sedih, bukan aku tak pernah ajak diorang. Tapi sorang pun tak nak ikut aku balik kampung. Macam-macam sebab diorang bagi. Takpe la. Mungkin bukan sebab diorang tak sudi, tapi mungkin jugak sebab kawan-kawan aku ni jenis yang pemalu kot.

So, sekarang korang faham tak maksud aku pasal segala rasa tadi tu?Bukan rasa dalam masakan, tapi semua tu perasa dalam kehidupan. Macam yang pernah aku kata dulu, "HIDUP NI MACAM GULA-GULA. KADANG-KADANG MASAM, MANIS, DAN KADANG KALA MASIN".

Sampai sini dulu...

jalga...

salam...

사랑해요, 
~김치 아가씨~

p/s : Orang yang pemaaf itu selalunya mudah tidur, boleh makan apa sahaja dengan berselera dan tinggal di mana sahaja bagaikan istana. Justeru, jika sukar tidur pada waktu malam, asyik mengeluh tidak berselera dan suka merungut tentang rumah yang kecil... mungkin disebabkan oleh sikap kita yang sukar memaafkan. Memaafkan orang lain bererti memaafkan diri sendiri! - pinjam dari seorang SAHABAT...