Assalamualaikum
Selamat pagi,
Walaupun lama tak
menulis akibat kesibukan aku dengan aktiviti-aktiviti harian yang sebenarnya tak
berapa nak sibuk, waktu Subuh ni buat jariku bagai ditarik-tarik untuk menari
di atas keyboard laptop. Niat asalnya nak menyiapkan tugasan yang diberikan
sebelum dihantar pada hari Khamis nanti. Tapi nampaknya kata hatiku telah
mengalahkan akal fikiran yang sedari tadi kata suruh aku siapkan tugasan
terlebih dahulu.
Hmmm, kalau baca
dari tajuk tu mesti da tau kan siapa Keding di hati Ct Nahya? Ke takde sape
dapat teka? Mungkin kalau orang tu rapat ngan aku, dia mesti tau siapa Keding yang
aku maksudkan. Dia haiwan berbulu kuning, dan berekor panjang. KUCING. Aku seorang
pencinta kucing. Tapi aku tak pernah sayang kucing macam aku sayang Keding dan
Buntal. Pagi ni aku nak kongsikan kisah aku dengan dua ekor kucing kesayangan
aku terutamanya Keding. Sebab apa? Nanti korang akan tau sebabnya.
Kisah aku dan dua
ekor kucing ni bermula pada 1 Julai 2013 iaitu pada hari Isnin, lebih kurang
seminggu sebelum umat Islam menjalani ibadah puasa. Pada asalnya kucing-kucing
ni mak nampak dia keluar dari sebuah kereta kawan dia yang baru lepas mesyuarat
kat balai raya depan rumah kami kat kampong. Dan kucing-kucing tu ditinggalkan
macam tu je. Mak pun tak tegur orang tu. Entah kenapa, selalunya mak tak suka
kucing-kucing macam tu. Dan selalunya mak mesti akan membebel bila ada
kucing-kucing yang berkeliaran sebab mak tak suka, nanti kucing-kucing tu
kencing berak merata kat rumah. Tapi mungkin dah takdir. Allah nak kami jaga
kucing-kucing tu.
Kebetulan masa tu
aku baru start cuti akhir semester.
Mak : Adik nak ke
bela kucing ni?
Aku : Mak tak
kisah ke? Adik memang suka. Tapi nanti mak marah pulak. Mak kan tak suka kucing.
Kalau tak bagi bela, kita bagi makan je la. Biar dia duduk kat luar je.
Mak : Suka hati
adik la. Mak tak kisah. Tetiba mak kesian pulak kat kucing-kucing ni.
Dengan hati yang
gembira aku ambil dua ekor anak kucing yang masih kecil tu. Alahai, kurus
keringnya. Bulu pun takde. Telinga penuh dengan kudis. Tapi aku tak rasa geli
walau sikit pun. Aku gaulkan nasi dengan ikan lauk malam tadi, aku bagi kat
kucing-kucing tu. Hmmm, makan macam tak ingat dunia. Macam dah seminggu tak
makan. Dah sudah makan, dua-dua terlentang dengan perut yang buncit sebab
kekenyangan. Nama tu abah yang bagi lepas seminggu. Yang warna kelabu putih,
berekor pendek abah namakan Buntal sebab lepas seminggu bela, dia besar sikit
daripada yang sekor lagi tu. Yang sekor lagi warna kuning berekor panjang abah
namakan Keding sebab dia kecil sikit dari Buntal.
Kebetulan ada
sangkar kucing yang angah bawa balik kampong masa hantar kucing-kucing dia yang
dah banyak sangat tu masih elok. Dalam tu la aku letak Keding dan Buntal setiap
petang. Esok pagi-pagi lepas bangun mak atau abah akan keluarkan, dan aku
bersihkan sangkar tu bila aku bangun. Keding dan Buntal tak banyak kerenah. Tapi
Keding tu lebih manja dan pantang dibelai. Mula la dia naik atas riba minta
orang belai dia lagi. Kalau orang berenti belai dia akan cari tangan kita
supaya belai dia lagi. Manja betul. Buntal ni sombong sikit. Tak mau orang
pegang dia sangat. Tapi kalau dah kena pengang, kena belai senyap je dia. Macam
takde perasaan. Hahaha.
Hari-hari Keding
kejut aku bangun pagi, mengiau depan pintu bilik aku. kadang-kadang
dicakar-cakarnya karpet depan pintu bilik sebab nak masuk. Bila dah masuk dia
terus landing atas katil aku, tido. Manja betul. Tiap-tiap hari bila tiba waktu
makan, aku jerit je dari dapur, “KEDINGGGGG!!! BUNTAAALLL!!!” dua-dua mencicit
lari masuk rumah. Dah tau sangat la tu dah tiba waktu makan. Hahaha. Kalau
Keding, aku duduk kat mana pun, bila panggil, tepuk2 sikit peha ke ape ke,
confirm datang. Buntal susah sikit la. Anak-anak buah aku pun dah sayang dengan
Keding dan Buntal. Kalau Hani, pendek je dia panggil “Diiinngg!! Taaalll!!”
Hahaha. Comel kan.
3 bulan aku jaga
Keding dan Buntal. Sampai cuti semester aku habis. Kucing-kucing yang dulunya
kurus kering, tak ada bulu, berkudis, sekarang dah cantik. Gemuk, berbulu
lebat, kudis pun dah takde. Hari-hari aku bagi makan ikan kembung rebus. Marah mak
bila orang nak minta Keding tu nak bela. Mak kata dulu masa kucing tu kurus
kering, takde bulu, berkudis, takde sorang pun yang nak. Bila dah cantik sibuk
pulak nak membelanya. Akhirnya aku terpaksa jugak berpisah dengan Keding dan
Buntal. Cuti dah habis, so aku kena balik UPM. Keding dan Buntal aku
tinggalkan. Sebelum aku pergi aku peluk Keding dan Buntal sekor-sekor. Aku pandang
mata dia, aku pesan “jangan nakal-nakal, dengar cakap mak, jangan kencing berak
merata.” Keding pandang aku dengan mata yang terkebil-kebil. Buntal pulak macam
aku cakap tadi, macam takde perasaan. Orang cakap ngan dia, dia pandang tempat
lain. Akhirnya aku tinggalkan dengan hati yang berat. Nak buat macam mana, hati
dah sayang.
Baru tiga hari
tinggal, aku dah rindu kat budak berdua tu. Tiap kali mak call atau aku call
mak kat kampong mesti aku Tanya diorang buat ape? Nanti mak cerita la
macam-macam. Tiap-tiap petang mak ajak diorang main kat laman depan. Itu la
penghibur dan peneman mak abah kat kampong. Anak-anak semua jauh.
Malam tadi mak
call. Lepas borak-borak sikit, mak cakap kat aku tapi jangan terkejut. KEDING
DAH MATI!!! Mana aku tak terkejut sebab mak kata hari ni dia ok je. Petang tadi
pun elok je main dengan Buntal. Takde langsung Nampak macam dia sakit ke ape. Makan
je macam tak nak makan. Masa makan tu mak cakap kat Keding, “Keding ko jangan
la berlagak sangat. Nanti Buntal dah habiskan lauk baru kau nak makan.” Tapi Keding
tetap tak nak makan.
Lepas tu mak
tengok Keding tidur kat alas kaki depan peti sejuk. Tak lama lepas tu, mak
ingat Keding dan Buntal dah keluar. Mak pergi bilik air tengok Keding terbaring
kat tepi bilik air, mata terbeliak, mulut terbuka. Mak usik-usik pun tak menyahut
langsung. Tak bergerak. Buntal pulak macam tau-tau je sedara dia dah tak ada. Dia
pun macam sedih. Dia cium-cuim Keding yang dah tak bergerak tu. Dia kuis-kuis,
tapi Keding tetap tak bergerak. Memang Keding dah tak ada. Bila mak bagitau,
terkejutnya aku. sedih tak terkira. Sebab apa? Sebab aku tak pernah sayang
kucing-kucing aku yang lain macam aku sayang Keding dan Buntal. Aku meraung
macam yang mati tu bukan kucing tapi orang. Hakikatnya aku meratapi kematian
kucing kesayangan aku. Terkejut roommate aku yang tak pernah-pernah tengok aku
menangis.
Tak lama lepas mak
call, angah mesej aku. tak tau la angah yang mesej ke, Kak Noor yang mesej guna
nombor angah ke. Dia hantar gambar Keding yang dah mati tu. Lagi meraung la
aku. Sedihnya. Tapi betul kata angah, setiap kali kami bela kucing, dan kami
sayang sangat kucing tu mesti mati, tak pun hilang. Takpe la, dah takdir dia. Tempoh
Allah bagi pinjam kat kami dah tamat. Terima kasih sebab bagi pinjam kat kami. Walaupun
sekejap tetap bermakna.
Keding, terima
kasih sebab hadir dalam hidup aku. walaupun sekejap, kenangan tu sangat
bermakna. Terima kasih kerana menceriakan hidup aku walaupun untuk seketika. Lepas
ni takde lagi kucing yang nak manja-manja dengan aku. lepas ni takde lagi
Keding yang sambut kepulangan aku ke kampong. Lepas ni Keding dah takde untuk
datang bila aku panggil. Lepas ni dah tak ada lagi Keding yang nak kejut aku
pagi-pagi. Lepas ni dah tak ada lagi Keding yang nak tunggu aku depan pintu
bilik macam selalu.