Pages

Monday, November 25, 2013

Catatan Terakhir Buat Keding Tersayang

Assalamualaikum

Selamat pagi,

Walaupun lama tak menulis akibat kesibukan aku dengan aktiviti-aktiviti harian yang sebenarnya tak berapa nak sibuk, waktu Subuh ni buat jariku bagai ditarik-tarik untuk menari di atas keyboard laptop. Niat asalnya nak menyiapkan tugasan yang diberikan sebelum dihantar pada hari Khamis nanti. Tapi nampaknya kata hatiku telah mengalahkan akal fikiran yang sedari tadi kata suruh aku siapkan tugasan terlebih dahulu.

Hmmm, kalau baca dari tajuk tu mesti da tau kan siapa Keding di hati Ct Nahya? Ke takde sape dapat teka? Mungkin kalau orang tu rapat ngan aku, dia mesti tau siapa Keding yang aku maksudkan. Dia haiwan berbulu kuning, dan berekor panjang. KUCING. Aku seorang pencinta kucing. Tapi aku tak pernah sayang kucing macam aku sayang Keding dan Buntal. Pagi ni aku nak kongsikan kisah aku dengan dua ekor kucing kesayangan aku terutamanya Keding. Sebab apa? Nanti korang akan tau sebabnya.

Kisah aku dan dua ekor kucing ni bermula pada 1 Julai 2013 iaitu pada hari Isnin, lebih kurang seminggu sebelum umat Islam menjalani ibadah puasa. Pada asalnya kucing-kucing ni mak nampak dia keluar dari sebuah kereta kawan dia yang baru lepas mesyuarat kat balai raya depan rumah kami kat kampong. Dan kucing-kucing tu ditinggalkan macam tu je. Mak pun tak tegur orang tu. Entah kenapa, selalunya mak tak suka kucing-kucing macam tu. Dan selalunya mak mesti akan membebel bila ada kucing-kucing yang berkeliaran sebab mak tak suka, nanti kucing-kucing tu kencing berak merata kat rumah. Tapi mungkin dah takdir. Allah nak kami jaga kucing-kucing tu.

Kebetulan masa tu aku baru start cuti akhir semester.

Mak : Adik nak ke bela kucing ni?
Aku : Mak tak kisah ke? Adik memang suka. Tapi nanti mak marah pulak. Mak kan tak suka kucing. Kalau tak bagi bela, kita bagi makan je la. Biar dia duduk kat luar je.
Mak : Suka hati adik la. Mak tak kisah. Tetiba mak kesian pulak kat kucing-kucing ni.

Dengan hati yang gembira aku ambil dua ekor anak kucing yang masih kecil tu. Alahai, kurus keringnya. Bulu pun takde. Telinga penuh dengan kudis. Tapi aku tak rasa geli walau sikit pun. Aku gaulkan nasi dengan ikan lauk malam tadi, aku bagi kat kucing-kucing tu. Hmmm, makan macam tak ingat dunia. Macam dah seminggu tak makan. Dah sudah makan, dua-dua terlentang dengan perut yang buncit sebab kekenyangan. Nama tu abah yang bagi lepas seminggu. Yang warna kelabu putih, berekor pendek abah namakan Buntal sebab lepas seminggu bela, dia besar sikit daripada yang sekor lagi tu. Yang sekor lagi warna kuning berekor panjang abah namakan Keding sebab dia kecil sikit dari Buntal.



Kebetulan ada sangkar kucing yang angah bawa balik kampong masa hantar kucing-kucing dia yang dah banyak sangat tu masih elok. Dalam tu la aku letak Keding dan Buntal setiap petang. Esok pagi-pagi lepas bangun mak atau abah akan keluarkan, dan aku bersihkan sangkar tu bila aku bangun. Keding dan Buntal tak banyak kerenah. Tapi Keding tu lebih manja dan pantang dibelai. Mula la dia naik atas riba minta orang belai dia lagi. Kalau orang berenti belai dia akan cari tangan kita supaya belai dia lagi. Manja betul. Buntal ni sombong sikit. Tak mau orang pegang dia sangat. Tapi kalau dah kena pengang, kena belai senyap je dia. Macam takde perasaan. Hahaha.



Hari-hari Keding kejut aku bangun pagi, mengiau depan pintu bilik aku. kadang-kadang dicakar-cakarnya karpet depan pintu bilik sebab nak masuk. Bila dah masuk dia terus landing atas katil aku, tido. Manja betul. Tiap-tiap hari bila tiba waktu makan, aku jerit je dari dapur, “KEDINGGGGG!!! BUNTAAALLL!!!” dua-dua mencicit lari masuk rumah. Dah tau sangat la tu dah tiba waktu makan. Hahaha. Kalau Keding, aku duduk kat mana pun, bila panggil, tepuk2 sikit peha ke ape ke, confirm datang. Buntal susah sikit la. Anak-anak buah aku pun dah sayang dengan Keding dan Buntal. Kalau Hani, pendek je dia panggil “Diiinngg!! Taaalll!!” Hahaha. Comel kan.

3 bulan aku jaga Keding dan Buntal. Sampai cuti semester aku habis. Kucing-kucing yang dulunya kurus kering, tak ada bulu, berkudis, sekarang dah cantik. Gemuk, berbulu lebat, kudis pun dah takde. Hari-hari aku bagi makan ikan kembung rebus. Marah mak bila orang nak minta Keding tu nak bela. Mak kata dulu masa kucing tu kurus kering, takde bulu, berkudis, takde sorang pun yang nak. Bila dah cantik sibuk pulak nak membelanya. Akhirnya aku terpaksa jugak berpisah dengan Keding dan Buntal. Cuti dah habis, so aku kena balik UPM. Keding dan Buntal aku tinggalkan. Sebelum aku pergi aku peluk Keding dan Buntal sekor-sekor. Aku pandang mata dia, aku pesan “jangan nakal-nakal, dengar cakap mak, jangan kencing berak merata.” Keding pandang aku dengan mata yang terkebil-kebil. Buntal pulak macam aku cakap tadi, macam takde perasaan. Orang cakap ngan dia, dia pandang tempat lain. Akhirnya aku tinggalkan dengan hati yang berat. Nak buat macam mana, hati dah sayang.


Baru tiga hari tinggal, aku dah rindu kat budak berdua tu. Tiap kali mak call atau aku call mak kat kampong mesti aku Tanya diorang buat ape? Nanti mak cerita la macam-macam. Tiap-tiap petang mak ajak diorang main kat laman depan. Itu la penghibur dan peneman mak abah kat kampong. Anak-anak semua jauh.
Malam tadi mak call. Lepas borak-borak sikit, mak cakap kat aku tapi jangan terkejut. KEDING DAH MATI!!! Mana aku tak terkejut sebab mak kata hari ni dia ok je. Petang tadi pun elok je main dengan Buntal. Takde langsung Nampak macam dia sakit ke ape. Makan je macam tak nak makan. Masa makan tu mak cakap kat Keding, “Keding ko jangan la berlagak sangat. Nanti Buntal dah habiskan lauk baru kau nak makan.” Tapi Keding tetap tak nak makan.

Lepas tu mak tengok Keding tidur kat alas kaki depan peti sejuk. Tak lama lepas tu, mak ingat Keding dan Buntal dah keluar. Mak pergi bilik air tengok Keding terbaring kat tepi bilik air, mata terbeliak, mulut terbuka. Mak usik-usik pun tak menyahut langsung. Tak bergerak. Buntal pulak macam tau-tau je sedara dia dah tak ada. Dia pun macam sedih. Dia cium-cuim Keding yang dah tak bergerak tu. Dia kuis-kuis, tapi Keding tetap tak bergerak. Memang Keding dah tak ada. Bila mak bagitau, terkejutnya aku. sedih tak terkira. Sebab apa? Sebab aku tak pernah sayang kucing-kucing aku yang lain macam aku sayang Keding dan Buntal. Aku meraung macam yang mati tu bukan kucing tapi orang. Hakikatnya aku meratapi kematian kucing kesayangan aku. Terkejut roommate aku yang tak pernah-pernah tengok aku menangis.

Tak lama lepas mak call, angah mesej aku. tak tau la angah yang mesej ke, Kak Noor yang mesej guna nombor angah ke. Dia hantar gambar Keding yang dah mati tu. Lagi meraung la aku. Sedihnya. Tapi betul kata angah, setiap kali kami bela kucing, dan kami sayang sangat kucing tu mesti mati, tak pun hilang. Takpe la, dah takdir dia. Tempoh Allah bagi pinjam kat kami dah tamat. Terima kasih sebab bagi pinjam kat kami. Walaupun sekejap tetap bermakna.

Keding, terima kasih sebab hadir dalam hidup aku. walaupun sekejap, kenangan tu sangat bermakna. Terima kasih kerana menceriakan hidup aku walaupun untuk seketika. Lepas ni takde lagi kucing yang nak manja-manja dengan aku. lepas ni takde lagi Keding yang sambut kepulangan aku ke kampong. Lepas ni Keding dah takde untuk datang bila aku panggil. Lepas ni dah tak ada lagi Keding yang nak kejut aku pagi-pagi. Lepas ni dah tak ada lagi Keding yang nak tunggu aku depan pintu bilik macam selalu.

Sekian, wassalam.